سکوت
به نام خدا
این روزها پر از سکوتم،اما سکوتم پر از حرف است حرفهایی که جز با زبان سکوت و نگاه نمیتوانم بگویم. اگر تمام کلمات دنیا را برایت بنویسم باز هم مرا نمیفهمی... چون ندیدی چشمهایم چقدر مات شده این روزها... به روی گریه نمی آورم که شب است...چقدر حماقت میخواهد که آدمی نا امید شود...
چه ساده بودم من... فکر میکردم آنقدر بزرگ شده ام که گریه را از یاد برده ام فکر میکردم آنقدر سخت شده ام که هیچ زمین خوردنی نمیتواند مرا بشکند،فکر میکردم به هرچه حرف تلخ و نگاه نادرست و طعنه ی تاریک آنقدر عادت کرده ام که میتوانم لبخندی از سر بی قیدی بزنم و در دل بگویم "این نیز بگذرد"
فکر میکردم احمقانه ترین کار دنیا انصراف دادن از ادامه ی راه زندگی است. فکر می کردم هیچ بن بستی نمی تواند مرا از ادامه راه منصرف کند و هیچ گاه، هیچ گاه از ادامه دادن انصراف نخواهم داد. فکر می کردم اگر به بن بست بخورم از بی راهه میروم... اما میروم، فکر میکردم آنقدر قوی شده ام که کوله بارم را زمین نگذارم و اگر لازم شد کوله ی مسافر خسته ای را نیز بر دوش گیرم. فکر میکردم خدایی دارم که همین نزدیکیست... آنقدر نزدیک که حرفهای دلم را نیز میشنود فکر میکردم خدایی دارم که هیچ گاه، هیچ گاه با من قهر نمی کند فکر میکردم خدایی دارم که اگربرایش گریه کنم دلش میگیرد.
فهمیدم آنقدر دلم کودک است که می توانم یک شب سیاه را تا صبح گریه کنم . فهمیدم یک نفر هست که نگاه نادرست و طعنه ی تلخش مرا می شکند... مرا به راحتی شیشه میشکند، خرد میکند. فهمیدم یک شبه آنقدر کودک شده ام که با هر حرف نادرستی بغض میکنم و روز ها شکسته میمانم. فهمیدم خدایم آنقدر دور است که نمی بینمش، فهمیدم اگر دریا دریا اشک بر دامنش بریزم حتی گرمی دستانش را بر روی سرم حس نمیکنم.
فهمیدم انصراف از ادامه ی زندگی احمقانه ترین کار دنیا نیست... من هم ممکن است از ادامه انصراف دهم.
فهمیدم تنها یک راه پیش رو داری و اگر به بن بست برسی هیچ بیراهه ای نمیتواند تو را به مقصد برساند، فهمیدم گاهی ترس از بیراهه ها وهر آنچه که نمی تواند خوب باشد قدرت رفتن را... قدرت ادامه دادان را میگیرد
فهمیدم زور تر از حد انتظارم خسته میشوم... آنقدر خسته که زانوانم خم میشود و به زمین میخورم
شبی آرزو کردم که همه چیز تمام شود... به هر قیمتی... میفهمی؟ هر قیمتی... اما انصراف هم جسارت میخواست که من نداشتم... پس ماندم و تنها آرزو کردم شب بخوابم و صبح زود...
خیلی حرفها تا لبه پرتگاه ذهنم آمدند و چند قدم مانده تا لبه دوباره آرام آرام برگشتند بی آنکه سقوط کنند همانجا ماندند و وقتی لایه ای از غبار زمان رویشان نشست و کمی کدر شدند رفتند که فراموش شوند... یا چه میدانم شاید رفتند گوشه ای نشستند تا روزی دیگرغبارشان را پس بزنم و خوب بهشان فکر کنم و سکوت جای همه شان را گرفت
اصلا چه ربطی میان نوشته های من و بودن تو هست که از نبودنت مینویسم؟
وقتی دستانت در حسرت دستانیست که فاصله اش تا تو سه نقطه است از همیشه تنهاتری.
میدانی نوش دارو بعد مرگ سهراب یعنی چه؟ یعنی دل میگیرد و تو نیستی... یعنی دل من پر از حرف است و حرفها آنقدر همانجا میمانند که در دل من حل میشوند... یعنی صدای تو که می آید تنها حال غریبه ای را میپرسم که آن طرف خط نشسته و نمیداند این طرف خط همه ی لبخند ها زورکی است... یعنی صدای بوق تلفن میگوید کسی آن طرف خط نیست و من تازه به یاد می آورم چقدر حرف در پستوی دلم بود.
نه! نترس چیزی از این گلایه ها را نخواهی شنید که مبادا خاطر این روزهایت آشفته شود.
قصد رفتن هم ندارم... از فرار خسته ام بگذار هر که می خواهد بیاید هر که می خواهد برود... و هیچگاه نفهمد چشمی تر شد.
خودم بریده بودم... خودم دوخته بودم و حالا ذره ذره می شکافم آن پیراهن آبی را که به رنگ رویا دوخته بودم و به تن باورهایم کرده بودم... سرد است... ذهن من، قلب تو... نه اینکه شکسته باشم... نه! اما عریانم... و عجیب میلرزم! راه میروم و فکر میکنم... فکر میکنم و شخم میزنم زمین مرده ذهنم را...
تکه تکه های دیروز را از زیر خر وارها خاطره بیرون میکشم... هر چه قدر این کتاب را زیر و رو کنم داستان دیگری از لا به لایش بیرون نخواهد ریخت... باورش میکنم! باید فصلی نو را شروع کنم... اما نمیتوانم!!!
نبودن هایت را هم نشمردم... دارد حکایت دل و دیده باورم میشود...
کجایی این روزها پر از سکوتی؟ چه میکنی؟ نشسته ای و به چشمهایی که بی قرارت کرد فکر میکنی یا همان باریکه راهی را که از دلت به دلم کشیده بودی را هم بسته ای؟
نمی دانم چرا از همه نامحرم تر شده ای! میدانی... نشسته ام و به اینجا فکر میکنم... به اینجا که آدم تنهاست یا شاید به آدمی که اینجا تنهاست "اگر آدم باشد"
همه میگویند تنهایی ام از جنس آدم نیست من از دلسپردگان هیچ مکتبی نیستم و خوب میدانم که این آدم را ویران میکند
جایی دارم که نمیدانم کجاست، آنجا که نه گنبد طلا دارد و نه چاه و نه ضریح چیزی در درونم... خدایی را صدا میزنم که خودم میشناسمش نه خدایی که بین صفحات کتاب میگذارند و از عذابش مینویسند.
روزهای دل تنگ و کش داریست...
میتوانم لحظه لحظه ی بودنم را در نبودنهای طولانیت تباه کنم... میدانم... میدانم... دست و دلم رو شده... اما سخت است به باختن اعتراف کنم...
باور کن نگاه کردن به چشمهای شکسته ی بازنده سخت است چه برسد به اینکه آن بازنده خودت باشی و دیوارها همه آینه!
فکرم این روزها به هرجا میرود... به هرجا که تو نباشی میرود!
نگاهم نیز این روزها مانند فکرم هرزه شده... به هر چشمی زل میزند... اما نه برای پیدا کردن تو... برای گم کردن تو... اما میدانم تلاش بیهوده است.
من حساب و کتاب نمیدانم،... نمیخواهم نبودن هایت را بشمارم... تنها میخواهم بگذرند و من نفهمم... و آنقدر گمت کنم که تا خودت نخواهی هیچگاه پیدایت نکنم... اما مگر میشود با این همه رد پا گمت کرد؟
نگاهت چه رنج عظیمی است وقتی به یاد می آورم که چیزهای فراوانی را هنوز به تو نگفته ام...گاهی با سی و دو حرف و حتی فریادی که تا عرش میرود کسی حرفت را نمیفهمد، اصلا نمیشنود و گاهی...
چه ساده بودم من... این روزها پر از سکوتم، اما سکوتم پر از حرف است ، حرفهایی که جز با زبان سکوت و نگاه نمی توانم بگویم. روزهای دل تنگ و کش داریست... بهتره بگم شبهای دل تنگ یا باز بهتر اینکه شبهای خط خطی!!!!
آرزو
گاهی آرزو می کنم...
کاش هرگز نمی دیدمت تا امروز غم ندیدنت را
بخورم!!
کاش لبخندهایت آنقدر زیبا نبودند که امروز آرزوی
دیدن یک لحظه
فقط یک لحظه
از لبخندهای عاشقانه ات را داشته باشم
کاش چشمان معصومت به چشمانم خیره نمی شد
تا امروز چشمان من به یاد آن لحظه بهانه گیرند و اشک بریز
کاش حرف های دلم را به تو نگفته بودم تا امروز با خود نگویم
آخر او که میدانست چقدر دوستش دارم!!!!
غربت و تنهایی
من در این غربت و تنهایی
در پس کوچه ی خاموش فراموشی ها
از غم دوری تو
و ز دلواپسی رفتن تو
می لرزم!
ای طلوع تپش فاصله ها
من ز تنگی حجم هجرت
من زآشفتگی وحدت جمع
و ز تنگی قفس
می ترسم!
سفرت وسعت زجر آور نزع
مرو ای ساقی عشق
مرو ای منشا الهام غزل
هجرتت رشته ی جان می گسلد
آه ای مهرآلود
هجرتت رجعت باد
رجعتت بعثت باد
دلم از تلخی ایام شکست
کمرم از غم تفریق دوتاست
آه...تو نمی دانی
معنی لحظه ی جان کندن چیست!
بعد تو ...
فاصله ها بین من و شادیهاست
تو نمی دانی
من عزادارترین مرثیه خوانی هستم
که به خوش باوریم می گریم
و تو ای راوی اشعار بلند حافظ
به غم خستگی ام می خندی
بودنم در گرو ماندن توست
دل من از سفرت می میرد
تو مرو ، تو مرو
آبرودار عزیز
آبرو ریز مباش
صدف بسته ی دل را مشکن
دست لرزان مرا تو بگیر
داغ دلتنگی و آشفتگی ام مانده به دل
رنگ دل مردگی ام مانده به رخ
تو بگو...
تو بخند...
خنده از کرسی لبهای من عمریست جداست
سفرت نزدیک است
به سلامت ای عشق
به سلامت ای دوست
می روی شاد و دریغ
بُعد این فاصله ها
کمر صبر مرا می شکند
من چه می دانستم سر بیگانگیت در پیش است
ای مسافر
من کدامین سخنم بوی دلتنگی داشت
یا کدامین شعرم قامت ترد ترا
در سحرگاه شکفتن نستود
در سحرگاه صداقت نسرود
برو ای پاکترین آیه تقدیس خدا
برو ای چشم خوشت معرکه گیر
دست ما نیست که خود تقدیر است
ای مسافر
سفرت بی تشویش
نام من یادت باد
تو که از سردی دی
خبر از باغچه ی سبز وفا می دادی
و خزانت همه کاجستان بود
زچه کوچ؟
کوچ تو
کوچ بهاران خدا را دارد
بی تو می پوسم نرم
بی تو می سوزم گرم
و به خاطر بسپار
بی تو من می شکنم
بی تو می دانم و می دانی خوب
روزهایم شب ظلمانی بی پایان است!
ای مسافر
که به دشت دل تو
شوق رفتن پر زد
نام من یادت باد
شعر من بدرقه ی راهت باد!
تنهایی
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، ترا با
لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ
آرزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای
در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید ،
با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
حریم چشمهایم را به روی اشکی ازجنس غروبِ
ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمی دانم چرا رفتی
نمی دانم چرا، شاید خطا کردم
و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی
نمیدانم کجا، تا کی،برای چه؟
ولی رفتی و بعد از رفتنت
باران چه معصومانه می بارید
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره
با مهربانی دانه بر می داشت
تمام بالهایش غرق دراندوه غربت شد
و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود
و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو
تمام هستی ام از دست خواهد رفت
کسی حس کرد من بی تو
هزاران باردر هر لحظه خواهم مرد
و بعد از رفتنت دریاچه بغضی کرد
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
و من با آن که می دانم تو هرگزیاد من را
با عبورخود نخواهی برد
هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام
برگرد!
ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت:
تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو
در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم
و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست
ومن در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر
نمی دانم چرا؟ شاید به رسم عادت پروانگی مان باز
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت
دعا کردم.
